Hematologia

W poniższym artykule przedstawiamy Państwu dane dotyczące efektywności i bezpieczeństwa stosowania emicizumabu u chorych z hemofilią A powikłaną inhibitorem, pochodzące z programu badań klinicznych III fazy (HAVEN 1, HAVEN 2 i HAVEN 4).

Leczenie zabezpiecza chorego przed niebezpiecznym krwawieniem i poprawia jakość życia. Czy polscy pacjenci mają dostęp do nowoczesnych terapii? Na pytania odpowiada prof. dr hab. n. med. Tomasz Szczepański. Artykuł jest częścią publikacji kampanii edukacyjnej pt. „Choroby Rzadkie".

Emicizumab jest bispecyficznym, humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym, które częściowo naśladując funkcję czynnika VIII łączy aktywny czynnik IX z X, co umożliwia uzyskanie efektywnej hemostazy. Ze względu na drogę podania i profil farmakokinetyczny emicizumab stał się bardzo pożądanym lekiem, który znalazł zastosowanie w profilaktyce krwawień u pacjentów z hemofilią A powikłaną i niepowikłaną inhibitorem.

Neutropenia definiowana jest jako przewlekłe obniżenie poziomu bezwzględnej liczby neutrofili (absolute neutrophils count, ANC) poniżej wartości zakresu referencyjnego dla danego wieku (u osób rasy białej <1,0 × 10⁹/l do 1 roku życia i <1,5 × 10⁹/l powyżej 1 roku życia).

Zakrzepica żylna u dzieci zazwyczaj związana jest ze stosowaniem centralnych cewników żylnych. Najczęściej występuje u noworodków na skutek wadliwego funkcjonowania lub niewłaściwej obsługi cewników. Bywa też wykrywana zupełnie przypadkowo w trakcie leczenia pacjenta, nie dając żadnych objawów, przy okazji wykonywania rutynowych badań.

Zmiany ilościowe w zakresie podstawowych elementów morfotycznych w badaniu krwi obwodowej są zwykle objawem niespecyficznym i często stanowią pierwszy sygnał do poszukiwania ich przyczyny. Odchylenia w morfologii towarzyszą większości chorób, ale bywa też tak, że są niezależnym stanem, a jego przyczyna pozostaje nieustalona.

Niezależnie od tego jaki jest nasz aktualny stan zdrowia i wywiad chorobowy, każdy miał okazję doświadczyć w swoim życiu uniwersalnego, przypisanego wszystkim istniejącym organizmom odczucia, jakim jest ból. 

Czynnik XIII jest ostatnim czynnikiem w kaskadzie krzepnięcia, ma unikalne właściwości chemiczne i pełni szczególną rolę w fizjologii hemostazy.

Zapraszamy do obejrzenia nagrania z webinaru "Romiplostym w leczeniu pierwotnej małopłytkowości immunologicznej - nowe możliwości, nowe nadzieje".

Pomimo znacznego spadku śmiertelności w ciągu ostatnich 20 lat, nowotwory pozostają jedną z głównych przyczyn zgonów u dzieci na całym świecie. Wczesne rozpoznanie i wdrożenie odpowiedniej terapii w stanach nagłych jest kluczowe w zapobieganiu uszkodzeniom narządów i zgonom, a także w utrzymywaniu wysokiej jakości życia.

Wrodzone zaburzenia fibrynogenu to najczęściej występujące nieprawidłowości spośród rzadkich skaz krzepnięcia, charakteryzujące się niedoborem i/lub jakościowym defektem cząsteczki fibrynogenu. Ilościowe zaburzenia obejmują hipofibrynogenemię i afibrynogenemię. U kobiet ze względu na fizjologię w przypadku wrodzonej hipofibrynogenemii lub afibrynogenemii może dochodzić do samoistnych, nawrotowych poronień, krwotocznych miesiączek, bezpłodności, krwotoków okołoporodowych i wielu innych krwawień.

Pomimo znacznego spadku śmiertelności w ciągu ostatnich 20 lat, nowotwory pozostają jedną z głównych przyczyn zgonów u dzieci na całym świecie. Wczesne rozpoznanie i wdrożenie odpowiedniej terapii w stanach nagłych jest kluczowe w zapobieganiu uszkodzeniom narządów i zgonom, a także w utrzymywaniu wysokiej jakości życia.

Niedokrwistość stanowi prawdopodobnie najczęstsze zaburzenie hematologiczne, z jakim spotykają się lekarze praktycy i to każdej specjalności. Dotyka ponad 25% społeczeństwa na całym świecie, a jej główną przyczyną jest niedobór żelaza. Zwykle wynika z łagodnych nieprawidłowości w funkcjonowaniu organizmu. Zmiana stylu życia, doustna suplementacja żelaza i leczenie choroby podstawowej w większości przypadków szybko prowadzi do poprawy wyników i stanu zdrowia pacjenta.

Niedokrwistość aplastyczna (aplastic anemia; AA) jest rzadką chorobą, charakteryzującą się supresją szpiku kostnego i możliwością progresji do zespołu mielodysplastycznego (myelodysplastic syndrome; MDS) lub ostrej białaczki szpikowej (acute myeloid leukemia; AML).

Emicizumab to rekombinowane, humanizowane monoklonalne przeciwciało bispecyficzne, które naśladuje czynnik VIII łącząc aktywny czynnik IX z X  umożliwia uzyskanie prawidłowej hemostazy. Emicizumab podawany jest podskórnie, może być stosowany co tydzień, co 2 tygodnie lub co 4 tygodnie ze względu na długi czas półtrwania. Lek ten został zarejestrowany do profilaktyki krwawień w hemofilii A powikłanej i niepowikłanej inhibitorem. Chorzy z ciężką hemofilią A stosujący emicizumab  w zalecanych dawkach osiągają poziom generacji trombiny taki, jak u osób z hemofilią łagodną. Jest to lek wygodny dla pacjentów, jego efektywność jest porównywalna ze stosowaniem profilaktycznym czynników krzepnięcia, nie wymaga podawania dożylnego, jest dobrze tolerowany i bezpieczny.

Pojawienie się przeciwciał do czynnika VIII lub IX, które uniemożliwiają leczenie substytucyjne chorych to obecnie największe wyzwanie w leczeniu hemofilii. Indukcja tolerancji immunologicznej jest standardowym leczeniem i powinna być przeprowadzona u każdego pacjenta z inhibitorem. Niestety u dużej grupy pacjentów pomimo intensywnego leczenia nie udaje się wywołać stanu immunotolerancji.

Małopłytkowość immunologiczna jest autoimmunologiczną chorobą, objawiającą się obniżoną liczbą płytek krwi, której skutkiem są m.in. częste krwotoki. Pierwotna małopłytkowość immunologiczna u dzieci jest rozpoznaniem z wykluczenia, wtórna natomiast może wystąpić po infekcjach, w przebiegu chorób autoimmunologicznych, nowotworów czy po zastosowaniu niektórych leków.

Dzieci z rozpoznaniem choroby nowotworowej poddawane są cyklom chemioterapii nierozłącznie związanymi z licznymi nakłuciami, które mogą wywoływać ból i stres u małych pacjentów. Erik A.H. Loeffen et al. stworzyli przewodnik kliniczny, w którym przedstawiają metody farmakologiczne i psychologiczne, mające na celu łagodzenie tych dolegliwości.

Spośród ponad 6000 znanych ludzkości chorób spowodowanych uszkodzeniem pojedynczego genu, najbardziej istotny dla hematologów jest niedobór czynników krzepnięcia VIII i IX, ze względu skłonność do krwawień, która może prowadzić do poważnych powikłań i śmierci chorego. Ostatnie doniesienia światowe pokazują, że hemofilia występuje częściej, niż wcześniej zakładano.

Hemofilia A (HA) jest dziedziczną skazą krwotoczną spowodowaną niedoborem czynnika krzepnięcia VIII (FVIII). Standardowym sposobem leczenia tych chorych jest dożylna terapia substytucyjna koncentratami FVIII. Około 20-30% pacjentów leczonych w ten sposób rozwija przeciwciała neutralizujące FVIII zwane inhibitorami. Wytworzenie inhibitora FVIII jest istotnym powikłaniem leczenia substytucyjnego, dlatego też powstało zapotrzebowanie na nowe terapie,  które mogłyby zapobiec krwawieniom i poprawić wyniki leczenia.

Choroba von Willebranda (von Willebrand disease, vWD) jest najczęstszą wrodzoną skazą krwotoczną. Szacuje się, że bezobjawowe defekty w czynniku von Willebranda (von Willebrand factor, vWF) występują u 1% populacji, zaś skłonność do krwawień pojawia się u 1 na 1000 osób [1]. Przyczyną choroby jest niedobór lub defekt jakościowy czynnika von Willebranda – białka, które pełni podwójną rolę w hemostazie: bierze udział w agregacji/adhezji płytek krwi oraz chroni czynnik VIII (factor VIII, FVIII) przed proteolityczną degradacją i przedwczesną inaktywacją [2,3].