Belzutifan to inhibitor czynnika indukowanego hipoksją 2α (HIF-2α), który działa poprzez hamowanie aktywności HIF-2α, co prowadzi do zmniejszenia ekspresji genów odpowiedzialnych za wzrost i przetrwanie komórek nowotworowych w warunkach niedotlenienia.

Skuteczność belzutifanu oceniano w badaniu LITESPARK-015 (NCT04924075), otwartym, wielokohortowym badaniu fazy II. W kohorcie A1 uczestniczyło 72 pacjentów z mierzalną chorobą PPGL, potwierdzoną przez niezależny przegląd centralny zgodnie z kryteriami RECIST v1.1. U wszystkich pacjentów stwierdzono miejscowo zaawansowaną lub przerzutową chorobę, niekwalifikującą się do leczenia chirurgicznego lub kuracyjnego.

Wyniki badania wykazały, że belzutifan osiągnął 26% wskaźnik obiektywnej odpowiedzi (ORR), a mediana czasu trwania odpowiedzi wyniosła 20,4 miesiąca.

Najczęstsze działania niepożądane (≥25% pacjentów), w tym nieprawidłowości laboratoryjne, obejmowały: anemię, zmęczenie, ból mięśniowo-szkieletowy, zmniejszenie liczby limfocytów, zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (ALT), zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej (AST), zwiększenie poziomu wapnia, duszność, zwiększenie poziomu potasu, zmniejszenie liczby leukocytów, ból głowy, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, zawroty głowy i nudności.

Zalecana dawka belzutifanu dla dorosłych wynosi 120 mg doustnie raz dziennie. Dla pacjentów pediatrycznych w wieku 12 lat i starszych dawka zależy od masy ciała: dla pacjentów ważących ≥40 kg – 120 mg doustnie raz dziennie; dla pacjentów ważących <40 kg – 80 mg doustnie raz dziennie. Leczenie należy kontynuować do progresji choroby lub wystąpienia niedopuszczalnej toksyczności.

Zatwierdzenie belzutifanu stanowi przełom w leczeniu PPGL, oferując pierwszą doustną opcję terapeutyczną dla pacjentów z zaawansowaną, nieresekcyjną lub przerzutową postacią choroby. Dzięki swojemu mechanizmowi działania i profilowi bezpieczeństwa, belzutifan może znacząco poprawić jakość życia pacjentów z PPGL.

Na podstawie: